Poznaj swojego radnego. Monika Brachaczek: „W Jastrzębiu-Zdroju bije moje serce”

Katarzyna Barczyńska-Łukasik: Kiedy po raz pierwszy zetknęła się pani z Jastrzębiem?

 - Monika Brachaczek: Przyjechałam z rodzicami do Jastrzębia-Zdroju w 1975 roku, kiedy miałam 4 lata. Pochodzimy z małej miejscowości Miłków na Dolnym Śląsku, ja urodziłam się w Jeleniej Górze. Rodzice otrzymali tutaj pracę, ale najważniejszym magnesem, który ich przyciągnął, było szybkie otrzymanie mieszkania. Rodzicom podobał się lepszy standard życia, który, mimo że miasto było w budowie, znaleźli właśnie tutaj.

Pamięta pani coś z tamtych lat?

- Początkowo mieszkaliśmy u cioci, która dla mojej mamy była jak mama. W trzypokojowym mieszkaniu w bloku przy ulicy Wielkopolskiej mieszkało 10 osób. Tata otrzymał pracę w kopalni Borynia, a mama w Szkole Podstawowej nr 8, gdzie była kucharką. Pamiętam, że nasze miasto było w tamtych czasach w budowie. Całą rodziną chodziliśmy oglądać, jak powstają bloki przy ulicy Opolskiej, bo tam miało być nasze mieszkanie. Potem zaczęłam naukę w Szkole Podstawowej nr 19, a następnie w Liceum Zawodowym w Zespole Szkół Nr 2 im. Wojciecha Korfantego. Po zawarciu związku małżeńskiego zamieszkałam z mężem przy ulicy Wrocławskiej i tak prawie od 50 lat jestem związana z osiedlem Staszica.

Lata 80., kiedy pani dorastała, nie były łatwe

 - To prawda. Tak jak inne dzieci, stałam w kolejkach po kawę, buty itd. Pomarańcze były rarytasem i pojawiały się na święta. Brakowało praktycznie wszystkiego, zresztą kto pamięta tamte czasy, ten doskonale wie, o czym mówię. Z ciekawszych rzeczy pamiętam, jak wybiegaliśmy na dwór na przerwy w SP 19 i graliśmy w scyzoryk. Nie do pomyślenia w obecnych czasach. W "Korfantym" organizowano studniówkę, która odbyła się oczywiście w szkole. Problemem było ozdobienie sali. Wówczas wpadłam z koleżankami na ciekawy pomysł. Balony, towar deficytowy, zastąpiły nam dmuchane rękawiczki oraz prezerwatywy. Tych na szczęście nie brakowało w kiosku „Ruchu”. Ukończyłam liceum zawodowe o profilu administracyjno-biurowym i z tym kierunkiem kształcenia związałam pracę zawodową.

Przyjechała pani do Jastrzębia, natomiast mąż jest autochtonem…

- Tak, miałam 4 lata, kiedy tutaj przyjechałam. Natomiast mój mąż Darek urodził się w Jastrzębiu i pochodzi stąd. Rodzina ze strony teściowej wywodzi się z Bzia, a teścia z Pruchnej. Zresztą zostali oni pochowani na cmentarzu przy kościele w Bziu, gdzie często bywamy. Okazuje się, że są możliwe, i to całkiem z dobrym skutkiem, takie połączenia rodzin jak nasze. Liczy się to, gdzie bije nasze serce. A moje pokochało Jastrzębie. Tu założyłam rodzinę, tutaj urodzili się moi synowie, tutaj będę dalej żyła.

Może pani powiedzieć coś o swoich zainteresowaniach?

- Może nieco zaskoczę, ale od czasów młodości interesuję się historią Anglii, a szczególnie dynastii Tudorów – Henrykiem VIII, Anną Boleyn i Elżbietą I, by wymienić tylko tych najważniejszych. Odwiedziłam zamek, w którym wychowywała się Anna w Hever. Poza tym uwielbiam zwiedzać zamki i pałace, także te na Dolnym Śląsku, regionu, skąd pochodzę. Ostatnio zauroczył mnie zamek Sarny, sięgający swoim rodowodem XVI wieku.

Skąd decyzja, aby zainteresować się samorządem i kandydować do rady miasta?

- Na naszym osiedlu, czyli Staszica, mieszkam od prawie 50 lat. Znam bolączki mieszkańców. Interesuję się również sprawami miasta. Często rozmawiam z sąsiadami i od kiedy zostałam przewodniczącą zarządu osiedla, sprawy te stały mi się jeszcze bliższe. Działając w samorządzie, mam wpływ na to, aby zmienić niektóre rzeczy. Obecny prezydent jest otwarty na współpracę dla dobra mieszkańców, podobnie jak ja. Mamy przecież ten sam cel.

Co mogłaby pani polecić w naszym mieście osobom odwiedzającym?

- Przede wszystkim piękny, uroczy, zabytkowy Park Zdrojowy. W ostatnim czasie nabiera blasku, gdyż jest systematycznie restaurowany. Na drugim miejscu Carbonarium - prężnie działającą placówkę kulturalną. Fenomenalnie przybliżają historię węgla i rozwoju górnictwa na naszym terenie. Mamy też Żelazny Szlak Rowerowy – znany prawie na całą Polskę. I nie mogę nie wspomnieć o naszej perełce architektonicznej, którą jest pałac w Boryni.

Dlaczego warto mieszkać w Jastrzębiu-Zdroju?

- Jest to miasto zielone, co zaskakuje osoby przyjeżdżające do nas po raz pierwszy. Spokojne – tutaj naprawdę można odpocząć i, szczególnie w Zdroju, poczuć klimat dawnego uzdrowiska. Ulica 1 Maja, a właściwie deptak, nawiązuje do tamtych czasów. Jastrzębie jest też bardzo dobrze usytuowane – mamy blisko do Republiki Czeskiej, Gliwic i Katowic. Znajdujemy się w centrum Subregionu Zachodniego – Kraina Górnej Odry. Aby w pełni skorzystać z tego położenia, potrzebujemy połączenia kolejowego z Katowicami i prace w tym kierunku są kontynuowane. Jeśli chodzi o nowe miejsca pracy, poza górnictwem, to oprócz stwarzania dogodnych warunków dla inwestorów, można korzystać z propozycji całego naszego regionu.

Jak przekonać młodych ludzi do pozostania w mieście?

- Każdy ma swoje cele i marzenia. Mój starszy syn wyjechał z Jastrzębia za miłością. Natomiast młodszy – Wiktor powiedział tak: „Mamo, Warszawa jest fajna, Londyn - niekoniecznie, Jastrzębie – najfajniejsze”. Inwestorzy i nowe miejsca pracy w naszym mieście to priorytet. Na pewno istotne jest również dobre skomunikowanie miasta z dużymi ośrodkami, jak Gliwice czy Katowice. Do tych pierwszych już możemy dojechać autostradą, w kwestii Katowic - kluczowe jest odtworzenie linii kolejowej. To pozwoli młodym rozwijać się zawodowo, jednocześnie pozostając w domu. Coraz więcej pracy można wykonywać za pośrednictwem internetu, bez konieczności wyjazdu. A tak w ogóle to zachęcajmy młodych do pozostania w mieście, przecież jesteśmy najlepszym przykładem, że można w nim dobrze i komfortowo żyć.

Co jest dla pani ważne?

- Na pierwszym miejscu kontakt z ludźmi, rozmowa z nimi. To daje siłę do działania i pozwala z pierwszej ręki dowiedzieć się, jakie są oczekiwania mieszkańców, chociaż nie wszystkie da się od razu spełnić. Znajduję oparcie w mojej rodzinie – mężu, synach, rodzicach. Bez tego nie mogłabym działać społecznie. Ważne jest również bezpieczeństwo. W naszym mieście czuję się bezpiecznie. Tu bije moje serce.