Zgłoś komentarz do moderacji

@to sem ja.Przyznam szczerze, że Pana komentarz wyjątkowo zapadł mi w serce, więc, chociaż zazwyczaj tego nie robię, postanowiłam się do niego odnieść. Po pierwsze, to bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe, że wypowiada się Pan na temat mojej powieści, skoro jej Pan nie przeczytał (premiera dopiero za trzy dni). Po drugie, pragnę zaznaczyć, że „Zapisane w sercu” jest powieścią obyczajową, a nie książką dokumentalną. W mojej powieści skupiam się na przedstawieniu perypetii, dylematów i rozterek wykreowanych przeze mnie fikcyjnych bohaterów, których osadziłam na Wołyniu w czasie II wojny światowej. Jednym z moich celów było, oczywiście, zwrócenie uwagi czytelnika na wydarzenie historyczne, jakim było ludobójstwo na Wołyniu i zainteresowanie go tym tematem po to, aby w dalszej kolejności sięgnął po literaturę faktu i opracowania naukowe. To one w najbardziej rzetelny i szczegółowy sposób oddają temat Rzezi Wołyńskiej, a moja powieść została stworzona w zupełnie innym celu. Biorąc pod uwagę fakt, że w swoim komentarzu ocenił mnie pan jako autorkę, czuję się w obowiązku powiedzieć również kilka słów o sobie. Temat ludobójstwa na Wołyniu jest mi bardzo dobrze i szeroko znany. Zapoznałam się z wieloma reportażami, świadectwami i pracami naukowymi. Z wykształcenia jestem politologiem, a pracę magisterską pisałam właśnie na temat związany z ludobójstwem na Wołyniu. Sama również spotykałam się ze świadkami tamtych czasów, rozmawiałam z osobami, które przeżyły rzeź i zbierałam od nich świadectwa. Moja rodzina pochodzi właśnie z Wołynia, więc „rozmywanie odpowiedzialności” Ukraińców oraz pisanie „z wiatrem”, zupełnie nie leży w moim interesie. Na koniec, jeszcze raz chciałabym podkreślić, że powieść „Zapisane w sercu” należy traktować jako powieść obyczajową z wątkiem historycznym i przez ten pryzmat ją oceniać, a jeżeli jest Pan zainteresowany zapoznaniem się z tematem ludobójstwa na Wołyniu z perspektywy pracy naukowej, mogę udostępnić swoją pracę magisterską. Pozdrawiam.